ese alguén que acompaña a Cambria a cortar o pelo son eu
a perruquería é un establecemento agradable, seguro, habitual
(mentres peitean a miña nai enredo, descubro o cuarto das tinguiduras,
gústame o
arrecendo químico das permanentes, especialmente os rizadores, os tubos
para moldear e
tamén, moito, os ovoides onde se seca o cabelo, e mais a transformación
que alí se opera
na cabeza das señoras, as lacas, o ritmo de traballo: lento, amable,
meticuloso)
o espello negro que serve como anuncio, con caligrafía prateada -As
dúas irmás-, é a entrada
a un mito // como un reiseñor e unha andoriña (non cantan)
[ só un instante
non poder dicir nunca nada sobre os ceos, nada sobre a chuvia, nunca sobre
un
rostro
ceo pétreo-veloz
entrar desde as montañas]
elixo un corte igual ao dunha nena-modelo-fotográfica e creo firmemente
que me
converterei ou serei transformada nela
cando acaban visualizo o meu rostro, un rostro que nunca poderá ser
outro; é o rostro de
alguén que nunca poderá coincidir co seu nome
esa certeza “ningún rostro poderá nunca...” é
40 anos posterior e constata que antes de
falar fomos unha especie sen lingua
son, entón e para sempre, a estraña que acompaña a Cambria
e que inmediatamente, ao
situarse fronte ao espello, nunha perruquería, vai ter un rostro
quen sabe que non mudará e que escasamente coincide con ningún
nome, sabe da morte
este rostro é un eu montaña
*********
ese alguien que
acompaña a Cambria a cortarse el pelo soy yo
la peluquería es un establecimiento agradable, seguro, habitual
(mientras peinan a mi madre me entretengo, descubro el cuarto de teñido,
me gusta el
aroma químico de las permanentes, especialmente los rizadores, los
tubos de moldear y
también, mucho, los ovoides donde se secan los cabellos, y aún
más la transformación que
allí se opera en la cabeza de las señoras, las lacas, el ritmo
de trabajo: lento, amable,
meticuloso)
el espejo negro que sirve como anuncio, con caligrafía plateada -Las
dos hermanas-, es la
entrada a un mito // como un ruiseñor y una golondrina (no cantan)
[ sólo un instante
no poder decir nunca nada de los cielos, nada de la lluvia, nunca sobre un
rostro
cielo pétreo-veloz
entrar de las montañas]
elijo un corte igual al de una niña-modelo-fotográfica y creo
firmemente que me convertiré
o seré transformada en ella
cuando acaban visualizo mi rostro, un rostro que nunca podrá ser otro;
es el rostro de
alguien que nunca podrá coincidir con su nombre
esta idea “ningún rostro podrá nunca...” es 40 años
posterior y constata que antes de
hablar fuimos una especie sin lengua
soy, entonces y por siempre, la extraña que acompaña a Cambria
y que inmediatamente, al
situarse ante el espejo, en una peluquería, va a tener un rostro
quien sabe que no mutará y que escasamente coincide con ningún
nombre, sabe de la
muerte
este rostro es un yo montaña
[traducció,
Iris Cochón]
é o Nilo e é
Cleopatra (Elisabeth
Taylor) e é sublime, pero as palmeiras, a pequena doca de
madeira, están rodeadas de amieiros, pálidos coma meniños
mortos, e de carballos. Pero é o
Nilo e unha imaxina as cheas e os limos tan fértiles e o comezo da
escritura e os cultivos.
Quizais eles estean tamén fartos dos oasis. E unha imaxina os templos.
Pero o río é un río
que baixa a cachón; un dos ríos dunha nación remota,
tumultuosa
porque ese cisne non debera estar aí, na poza, rentes dun amago de
dique e as grandes
pedras. É cando algo non debería estar aí pero aparece,
como na Grecia arcaica un deus.
Como perlas na boca (non os teus dentes, perlas). Perlas, na boca
coral nos labios; tes que velo, un abano de coral, celosías nos labios
de calquera xeito os seus labios eran magníficos
e diríase que tiñan coral
(ata arrincarlles sangue)
*********
es el Nilo y es
Cleopatra
(Elisabeth Taylor) y es sublime, pero las palmeras, el pequeño
embarcadero de madera, están rodeadas de alisos, pálidos como
niñitos muertos, y de
robles. Pero es el Nilo y una se imagina las crecidas y los légamos
tan fértiles y el comienzo
de la escritura y los cultivos. Quizá ellos estén también
hartos de oasis. Y una se imagina los
templos. Pero el río es un río que baja a borbotones; uno de
los ríos de una nación lejana,
tumultuosa
porque ese cisne no debiera estar ahí, en la charca, junto a un amago
de dique y las grandes
piedras. Es cuando algo no debería estar ahí pero aparece, como
en la Grecia arcaica un
dios. Como perlas en la boca (no tus dientes, perlas). Perlas en la boca
coral en los labios; hay que verlo, un abanico de coral, celosías en
los labios
de cualquier modo sus labios eran magníficos
y se diría que tenían coral
(hasta arrancarles sangre)
[traducció,
Iris Cochón]
Chus Pato, Poeta
|